پنبه هایی که از گوش درآورده نمی شود!
کشاورزی آینده جهان-04/ 12/ 1401
علیرضا صفاخو یکی از روزنامه نگاران خوشنام و پیشکسوت در عرصه کشاورزی است؛ گرچه حضورش در این بخش فراز و نشیب هایی داشته ولی همواره تحلیل های دقیق و عمقی از مسایل این بخش انعکاس داده است که بیانگر دید وسیع و تیزبین این روزنامه نگار است. وی در این تحلیل به ارزیابی بخشی از نتایج تداوم کم توجهی به حقوق تولیدکنندگان و استناد به نمونه هایی از مشکلات رخ داده با وجود تذکرات متعددی که کارشناسان و اهالی رسانه داشته اند و پیامدهای منفی آن بر تولید پرداخته است.
علیرضا صفاخو – روزنامه‌نگار
بزرگان از گذشته های دور روایت کرده اند کسی که گوش به حرف دیگران نمی دهد، در واقع پنبه ای در گوشش فرو نکرده که بخواهد آن را در بیاورد! به زعم دیگر منظور از پنبه در گوش، داشتن هر نوع مانعی است که انسان را از شنیدن حرف حق باز می‌دارد. حال این مانع می‌تواند جهل باشد یا غفلت، لجبازی و حتی خود را علامّه دهر دانستن!
حکایت بخش کشاورزی ایران هم، نه از امروز و دولت مستقر، بلکه از دهه ها پیش اینگونه بوده که حال با کمی این ور و آن ور، راه خود پیموده و به قول گفتنی ها «مرغِ دولت در مدیریت بخشی که قرار بوده سرآمد کل اقتصاد ایران باشد، فقط یک پا داشته است!» گویی وزیر و وکیل در دولت و مجلس، فقط موقعیت کرسی صدارت خود را پاس می دارند، نه مصلحت و موقعیت سرمایه گذران بخش خصوصی کشاورزی که هر آنچه داشته و نداشته اند در «چاه ویل» کشاورزی می ریزند تا شاید پس از چند صباح برکتی از این اندوخته به سفره خلایق و سپس سهمی که ادامه بقا را برای واحد تولیدی آنها ممکن سازد به حساب آنها جاری شود؛ غافل از اینکه هر چه به در و دیوار می‌زنند و خون دل می خورند، جمعی با تصور خود برتر‌بینی و دارای قوه تشخیص بهتر، برای مال و اندوخته آنها تصمیم می گیرند.
دولت خود تشخیص می‌دهد که حشره زنبورعسل به عنوان « نهاده زنده بخش کشاورزی» و تعیین کننده در امنیت غذایی از حق السهم گرده افشانی محروم بماند و سپس بدون شنیدن نظر خود تشکل ها توسط وزیر جهادکشاورزی که باید شنونده مستقیم درددل های بخش خصوصی باشد، به گفته معاون امور تولیدات دامی جهادکشاورزی، در یک دورهمی جهادکشاورزی و بدون حضور حتی تنها تشکل ملی آنها تصمیم می‌گیرد تا دفتر توسعه زنبورداری کشور را از یک معاونت، به معاونت دیگر جابجا کند تا شاید از این نَمَد کُلاهی برای زنبورداران بافته شود. بماند که گویی جناب وزیر از غیرممکن بودن تغییر چارت سازمانی یک مجموعه عریض و طویل مانند وزارت جهاد کشاورزی اطلاع ندارد! و در عین حال دولت از اجرای دو قانون مصوب مجلس در زمینه بیمه تامین اجتماعی زنبورداران عاجز یا غافل مانده است و سازمان امور مالیاتی هم با وجود اطلاعیه رسمی اداره قوانین مجلس شورای اسلامی مبنی بر معافیت عسل از اخذ ارزش افزوده 9 درصدی، تخته گاز راه خود را می رود و پول شیرین مالیات را از عسل می ستاند!
یک روز به صلاحدید خود و بدون توجه به نظر اتحادیه پرورش دهندگان دام سبک کشور یا اتحادیه دامداران ایران، مانع صادرات دام زنده می‌شود تا آنجا که به دلیل غریبه شدن مردم بدون بُنیّه اقتصادی با رویت گوشت قرمز در سفره هایشان،با دام های مازاد فربه شده در مزارع رودرو می شوند و از سوی دیگر قیمت گوشت قرمز در کشور چنان سر به فلک می زند که نمی توان به حال و روز مردم در چنین زمانه ای، لقبی غیر از رسیدن به نقطه « فلاکت بار اقتصادی» نام نهاد! و چه سندی از این گویاتر که مصرف سرانه گوشت قرمز در کشوری که کباب و آبگوشت جزء خوراکی های سنتی آن بوده، به یک دهم کویت یا حتی یک سوم کشوری مانند «جیبوتی» در«شاخ» قاره آفریقا تنزل کرده است!
یا در صنعت آبزیان؛ تولیدکنندگان صنایع فراوری کننده آبزیان هست ونیست خود را برای ارائه گوشت ماهی، میگوی بازارپسند و ... بجای امور سودآور غیر تولیدی در صنعتی خوابنده اند که یک سال پیش جمعی از نمایندگان قوه قانونگذاری به دلیل همان پنبه هایی که از گوش بیرون آورده نمی شود، در طرحی شتابزده عوارض نیم درصدی صادرات آب مجازی از صادرات آبزیان سلب می‌کنند، فقط به این اتهام که لابد چرا آبزیان در آب پروار می‌شوند و نه در خشکی.. محسوس و نامحسوس حدود دو هزار میلیارد تومان به خزانه تعیین شده واریز می‌کنند!و نکته تلخ تاسف بار دیگر، فریاد مشترک تولیدکنندگان این صنعت است که در میزگرد اخیر خبرگزاری کار ایران (ایلنا) بلند شد و... که چکیده آن این است که « از رفتار دوگانه مسئولان دولتی و مجلس نشینان با صیّادان و صنایع فراوری کننده ماهیان صید شده یا پرورشی به ستوه آمده ایم.»
به راستی، چه کسی از دولت قبل و امروز پاسخگوی اتلاف و کارآمد نبودن میلیاردها تومان سرمایه خوابانده شده در پروژه پرورش ماهی در قفس آب های جنوب و شمال میهن است که همزمان با ترکیه مطالعات مرتبط را آغاز کردیم، اما تا امروز فاصله حجم تولیدات کشور همسایه، قریب تا 60 برابر ما عنوان می‌شود!
و البته این دل پردرد خاص این سه حوزه اقتصادی بخش کشاورزی نیست. کافی است پنبه ها را از گوش در آورید و پای قصّه پرغُصّه و البته سریالی مرغداران یا حتی واحدهای صنایع غذایی کشور که نمونه جدید آن هم رسوب 150 هزار تن روغن خام به دلیل مشکل تامین ارز و مخاطره آن برای کارخانجات و کارگران آنهاست بنشینید تا شاید حداقل یک برگ دستمال کاغذی را برای پاک کردن اشک های جاری شده از دل های با وجدانتان مصرف کنید.
به راستی حداقل این بار کلاهتان را قاضی کنید که اگر خودتان بودید، به سرمایه زندگیتان به اسم کارآفرینی و خدمت به رونق تولید چوب حراج می زدید!؟
