معمای سهم سفره های مردم از 15 میلیارد دلار واردات محصولات کشاورزی
کشاورزی آینده جهان- 02/ 11/ 1402
منصور انصاری
معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه در سفر اخیر خود (29/10/1402) (با لینک: B2n.ir/t83825 ) به مازندران به رسانه ها می گوید: «سالانه 15 میلیارد دلار صرف واردات محصولات کشاورزی می شود.» وی با تاکید بر مدرن و صنعتی کردن کشاورزی می افزاید که «استان های شمالی کشور می توانند بخشی از نیاز مردم، بیش از آنچه که هست را تامین کنند.»
به واقع منظور معاون رئیس جمهور این است که با مدرنیزه کردن مراحل مختلف کشاورزی و استفاده بهینه از صنایع پیشرفته می توانیم تولید داخل را افزایش و نیاز به واردات را کاهش دهیم.
باید گفت این حرف و رویکردی درست است، اما سازمان برنامه و بودجه، چه سیاست یا برنامه ای برای مدرن کردن کشاورزی و بهره گیری از تکنولوژی های نوین صنعتی در جهت بهبود بهره وری و افزایش تولید دارد؟ چرا معاون رئیس جمهور هیچ اشاره ای به این موضوع مهم و تعیین کننده ندارد؟ و نهایتا پرسش اساسی که نهادهایی مانند سازمان برنامه و بودجه باید به آن پاسخ دهند این که، از این 15 میلیارد دلار، حال به هر نرخی (4200 تومانی ترجیحی، 28500 تومانی نیمایی یا 42 هزار تومانی مبادله ای)، چقدر سفره مردم به ویژه دهک های آسیب پذیر جامعه برخوردار می شوند؟
به عبارتی، سهم سفره های مردم از این سرمایه ملی که فعلا به مصرف اختصاص یافته و راهبردی برای مدرنیزه کردن کشاورزی کشور و بهره گیری از تکنولوژی های برتر جهانی در مراحل کاشت، داشت و برداشت صنایع تکمیلی و تبدیلی محصولات کشاورزی و کاهش ضایعات ندارد چقدر است؟ یعنی چه میزان از آن نصیب مردم می شود و چه میزان به چاه ویل و بی انتهای رانتخواری و بدتر از آن در چنگال های اختاپوسی فساد و اجحاف گرفتار می آید؟
سازمان برنامه و بودجه چه سیاستی را طراحی کرده که از همان ابتدا، فرایند واردات نرخ ارز وسوسه کمتری برانگیزد و به گسترش بسترهای رانتخواری و فساد نینجامد تا سهم بیشتری نصیب اقشار پایین دست جامعه، بیش از آنچه هم اکنون هست گردد و عدالت واقعی در این زمینه از سرچشمه تخصیص ارز رعایت شود؟
در شبکه های اجتماعی به ما بپیوندید:
