نگذاریم دستی که پیامبر (ص) می بوسید، برای گدایی دراز شود!
این روزها چهره دل آزار فقر را در کوچه و محل و اینجا و آنجا بیشتر می بینیم، دامنۀ نداری، از کودکان کار وزباله گردها فراتر رفته و تا آنجا رسیده که کسانی با سر و وضع نسبتا مرتب، چهره هایی محجوب و نگاهی پر از شرم و حیا، نه روی آن را دارند که دست گدایی به سمتت دراز کنند و نه چاره ای دیگر برای قوتی لایموت! دست های قوی و مردانه شان می گوید که شاید تا همین چند وقت پیش، پیچ و مهره ای را در کارخانه یا کارگاهی که حالا به خاطر کرونا یا تحریم و ... تعطیل شده، سفت می کردند.
حرفی نیست، قصد تفسیر و تحلیل اقتصاد و سیاست کشور یا جامعه جهانی را ندارم، که بزرگانی پیش از این، همین جا یا یا غیر از اینجا، مطالب زیادی در این عرصه در اشکال آکادمیک و مقالات راهبردی گفته و نوشته اند؛ فقط خواستم در همین مختصر بگویم؛ لطفا حواسمان باشد که اصلا زمانه به رخ کشیدن ثروت نیست، نه خانه مجلل، نه ماشین خارجی، نه سفر، نه لباس های شیک و گران قیمت و نه حتی یک دیس خوراکی دلچسب و اشتها برانگیز.
الان، باید منتظر نباشیم که دستی به طرفمان دراز شود و از ما چیزی بخواهد، چون همان هایی که حرفشان را زدم، اغلب دستشان را دراز نمی کنند، آنها نگاهشان آتش به جان آدم می زند، پس اگر از خانه بیرون می رویم، جوری برویم که قلب و اندیشه ای برای کمک کردن داشته باشیم، حالا با چند تا لقمه ساده نان و پنیر، چند کیلو میوه نوبرانه و یا یک کارت بانکی برای خرج کردن موردی. شاید با همین مختصر و به سهم خودمان، نگذاریم دستی که پیامبر (ص) می بوسید، برای گدایی دراز شود!
فرانک مسعودی
